Vedrò con mio diletto
L’alma dell’alma mia
Il core del mio cor pien di contento
E se dal caro oggetto
Lungi convien che sia
Sospirerò penando ogni momento
Mijn dag kan niet meer stuk
als ik zie de ziel van mijn ziel,
hart van mijn hart, vol geluk.
En als ik van mijn dierbare
zal moeten scheiden,
zal ik ieder moment zuchten en lijden.
Alma mia, e che sarà
Se pietà non speri più
Sei rimasta in servitù
ne trovar puoi libertà
Impetrar non può mercé
la schernita tua beltà
se costante serbi fe
a chi fede in sen non ha.
Mijn ziel, hoe zal het gaan met jou
als je niet meer op genade kunt hopen
je slavernij niet af kunt kopen
zal er geen vrijheid zijn voor jou.
Je kunt niet smeken om genade
bij de schoonheid die je heeft bedrogen
je wordt constant leeggezogen
door iemand die je vertrouwen blijft schaden.
Voi ve n’andate al cielo, occhi beati e santi
Co’l vostro chiaro lume e con miei canti
Ed io che son di gelo,
senz’un conforto solo,
vorrei levarmi a volo,
ma struggendo mi torno in doglie e pianti.
Così facess’amore, occhi sereni voi!
Ché allor vedreste poi
quel che de’ haver un ben pietoso core;
E se’l vostro veder voi non potete,
guardat’il mio ch’in voi chiuso tenete.
Je kijkt omhoog met zalige, volmaakte ogen
met je heldere zicht en met mijn zangvermogen,
en ik ben als ijs,
gaf mijn vrede prijs,
ik wou met jou op reis,
maar gekweld draai ik hier rond als een vis op het droge.
Ik wou dat liefde je zuivere ogen licht zou geven!
Dan zou je zien met medeleven
dat een genadig hart liefde moet beleven;
en als je niet in je eigen hart kunt schouwen,
kijk dan in het mijne, in de ban van het jouwe.
Se pietà di me non senti,
giusto Ciel, io morirò.
Tu da’pace a miei tormenti,
o quest’alma spirerò.
Lieve hemel, heb medelijden,
zo zal ik te gronde gaan.
Breng verlichting voor mijn lijden,
of mijn ziel zal snel vergaan.
Selve amiche, ombrose piante,
Fido albergo del mio core,
Chiede a voi quest’alma amante
Qualche pace al suo dolore.
Kalme bossen, o zachte schaduw
Trouwe hoeders van onze harten,
Deze zielen vragen van u
Rust en zegen voor al hun smarten.
Arsi un tempo e l’ardore
Fu già soave al core.
Hor prendo amor per gioco
Ghiaccio fatto il desio
Cenere il fuoco.
Eens stond ik in vuur en vlam en de gloed
drong in mijn hart al zacht en goed.
De liefde is niet meer zo kras
nu ijs is waar begeerte was
en van het vuur rest enkel as.
O morte agl’ altri fosca a me serena,
Scaccia con il tuo stral lo stral d’amore.
Spenga il tuo ghiaccio l’amoroso ardore,
Spezzi la falce tua la sua catena.
O dood, voor anderen zwart, voor mij zo licht,
Maak met jouw pijlen een einde aan ‘t liefdesuur.
Doof met jouw ijzige koude het liefdesvuur,
Verbreek de keten met jouw zeis, volvoer je plicht.
O Selce, o tigre, o nynfa,
Fredda, crudele e bella,
Ch’innamori mai sempre e mai non ami.
Tu saetti se miri
E le faville a chi ti mira avventi
E mirante é mirata,
Bella si, ma spietata.
O col ferro, o col dardi
Altrui tormenti
E scherzi con Amor e non lo senti.
O steen, o tijger, o nimf,
zo koud, zo wreed en schoon,
die altijd bekoort, maar nooit liefheeft.
Je mikt je pijlen,
je werpt je vonken naar wie je bekijkt,
en wie werpt wordt bekeken,
mooi, maar meedogenloos ben je.
Met dolk en pijlen
kwel je de anderen
en speel je met de liefde, die je niet voelt.
Sdegno la fiamma estinse
E rintuzzò lo strale,
E sciolse il nodo,
Che m’arse, che mi punse,
E che m’avvinse.
Né di legame il core paventa,
Né di piaga, né d’ardore
Né cura se baleni;
Perfida!
O s’hai quegl’occhi tuoi sereni
Che lieti fuor dell’ amoroso impaccio,
Sprezza l’incendio, le quadrelle e’l laccio.
Verachting doofde de vlammen,
stompte de pijl af
en hakte de knoop door,
die me verteerden, die me verwondde
en waar ik in verstrikt zat.
Mijn hart vreest noch de band,
noch verwonding, noch vuur
en ik heb geen zorg om de bliksem:
Trouweloze!
O jij met je mooie ogen,
vrolijk zonder de pijn van de liefde,
onderschat het vuur, de pijlen en de valstrik.
Vi ricorda, o boschi ombrosi,
de’ miei lunghi aspri tormenti,
quando i sassi a’ miei lamenti
rispondean, fatti pietosi?
Dite, allor non vi sembrai
più d’ogni altro sconsolato?
Or fortuna ha stil cangiato
ed ha volti in festa i guai.
Vissi già mesto e dolente,
or gioisco e quegli affanni
che sofferti ho per tant’anni
fan più caro il ben presente.
Sol per te, bella Euridice,
benedico il mio tormento,
dopo ‘l duol vie più contento,
dopo il mal vie più felice.
Weten jullie nog, schaduwrijke wouden,
van mijn lange, wrange kwelling,
toen zelfs de hardste rotshelling
zijn medeleven niet kon inhouden?
Zeg me, leek ik toen voor jullie niet
meer dan ieder ander troosteloos?
Nu is mijn geluk grenzeloos,
mijn onheil omgebogen in een feestlied.
Ik was eertijds zo smartelijk en stuk,
nu ben ik vrolijk, en de pijn
van al die jaren ongelukkig zijn
versterkt mijn hedendaags geluk
Alleen aan jou, Euridice mijn lief
draag ik mijn kwelling op,
na een lijdensweg bloeien we op,
we zijn gelukkiger na ongerief.