Dit requiem is op deze site opgenomen vanwege zijn bijzondere tekst. Dit Requiem is gecomponeerd in 1863, in de Weense jaren van Cornelius (1859-1865), waar hij ook bevriend was geraakt met CF Hebbel, die in 1863 overleed.
Requiem
Seele, vergiß sie nicht,
Seele, vergiß nicht die Toten!
Sieh’ sie umschweben dich,
schauernd verlassen,
und in den heiligen Gluten,
die den Armen die Liebe schürt,
atmen sie auf und erwarmen
und genießen zum letzten Mal
ihr verglimmendes Leben.
Und wenn du dich ihnen verschließest,
so erstarren sie bis hinein in das Tiefste.
Dann ergreift sie der Sturm der Nacht,
dem sie zusammengekrampft
in sich trotzten im Schoß der Liebe.
Und er jagt sie mit Ungestüm
durch die endlose Wüste hin,
wo nicht Leben mehr ist,
nur Kampf losgelassener Kräfte
um erneuertes Sein.
Requiem
Ziel, vergeet ze niet,
ziel, vergeet de gestorvenen niet!
Kijk, ze zweven om je heen,
huiverend van verlatenheid,
en in het heilige vuur,
dat de liefde aanwakkert bij de armen,
ademen ze en worden ze warm
en genieten ze voor de laatste keer
van hun uitdovend leven.
En als je je voor hen afsluit,
dan bevriezen ze tot op het bot.
Dan grijpt hen de storm van de nacht,
die ze ineengekrompen
trotseerden in de schoot van de liefde.
En hij jaagt hen op, onstuimig,
dwars door de eindeloze woestijn,
waar geen leven meer is,
slechts de strijd van vrijgelaten krachten,
om een vernieuwd bestaan.