Ô mélodie de la sève
qui dans les instruments
de tous ces arbres s’élève –,
accompagne le chant
de notre voix trop brève.
C’est pendant quelques mesures
seulement que nous suivons
les multiples figures
de ton long abandon,
ô abondante nature.
Quand il faudra nous taire,
d’autres continueront…
Mais à présent comment faire
pour te rendre mon
grand cœur complémentaire?
O melodie van het levenssap
die aan de instrumenten
uit al deze bomen ontsnapt,
begeleid in deze lente
het korte lied van ons gezelschap.
Slechts voor de duur
van enkele maten volgen wij
de fantasierijke figuur
van jouw spel lang en vrij
o overvloedige natuur.
Als wij stilhouden,
zullen anderen doorgaan…
Maar hoe zou ik in deze wouden
mijn hartstocht voortaan
nog kunnen achterhouden?