Der Strom
Tief in waldgrüner Nacht
ist ein Bächlein erwacht,
kommt von Halde zu Halde gesprungen,
und die Blumen, sie stehn
ganz verwundert und sehn
in die Augen dem lustigen Jungen.
Und sie bitten: “Bleib hier
in dem stillen Revier!”
Wie sie drängen, den Weg ihm zu hindern!
Doch er küßt sie im Flug,
und mit neckischem Zug
ist entschlüpft er den lieblichen Kindern.
Und nun springt er hinaus
aus dem stillgrünen Haus:
“O du weite, du strahlende Ferne!
Dir gehör’ ich, o Welt!”
Und er dünkt sich ein Held,
und ihm leuchten die Augen wie Sterne.
“Gebt mir Taten zu tun!
Darf nicht rasten, nicht ruhn,
soll der Vater, der Alte, mich loben!”
Hoch zum Flusse geschwellt,
von dem Fels in die Welt
braust er nieder mit freudigem Toben.
“Gebt mir Taten zu tun,
kann nicht rasten, nicht ruhn!”
Und schon hört man die Hämmer ihn schmettern;
und vorbei an dem Riff
trägt er sicher das Schiff
in dem Kampfe mit Sturm und mit Wettern.
Immer voller die Lust,
immer weiter die Brust!
Und er wächst zum gewaltigen Strome.
Zwischen rankendem Wein
schauen Dörfer darein
und die Städt’ und die Burgen und Dome.
Und er kommt an das Meer;
hell leuchtet es her,
wie verklärt von göttlichem Walten.
Welch ein Rauschen im Wind?
“Du mein Vater!” — “Mein Kind!”
Und er ruht in den Armen des Alten.
De stroom
In het nacht’lijke bos
stroomt een beek door het mos,
komt van en over rotsen gesprongen,
en de bloemen, ze lijken
verbaasd en ze kijken
in de ogen van de vrolijke jongen.
En ze roepen: “blijf hier,
maak met ons toch plezier! “
en proberen de weg te versperren!
Maar hij kust ze gedag,
en met plagende slag
ontsnapt hij aan de lieflijke sterren.
En nu springt hij heel los
uit het stilgroene bos:
“O, weidsheid, jij straalt al van verre!
Bij jou hoor ik, o wereld!”
En hij voelt zich een kerel,
en zijn ogen stralen als sterren.
“Ik wil daden verrichten,
en vervullen mijn plichten,
laat m’n vader, de oude, mij loven! “
en gezwollen tot stroom,
van de rots zonder schroom
stort hij frank en vrij ondersteboven.
“ik wil daden verrichten,
en vervullen mijn plichten!”
En men hoort daar de hamers al kloppen;
en hier langs de klip
voert hij veilig het schip
door de storm en door donderkoppen.
Met steeds wilder geluid,
de borst steeds meer vooruit,
zal hij zich alsmaar verder verbreden.
Tussen wijngaarden door
volgen dorpen zijn spoor,
en kastelen, en kerken en steden.
En hij stroomt naar de zee;
wat een licht brengt hij mee,
alleen omdat God hem aanschouwde.
Wat klinkt daar in de wind?
“O mijn vader!” — “Mijn kind”
En hij rust in de armen van de oude.