The long day closes

No star is o’er the lake
Its pale watch keeping
The moon is half awake
Through gray mist creeping
The last red leaves fall round
The porch of roses
The clock hath ceased to sound
The long day closes

Sit by the silent hearth
In calm endeavour
To count the sounds of mirth
Now dumb for ever
Heed not how hope believes
And fate disposes:
Shadow is round the eaves
The long day closes

The lighted windows dim
Are fading slowly
The fire that was so trim
Now quivers lowly
Go to the dreamless bed
Where grief reposes;
Thy book of toil is read
The long day closes

De lange dag gaat rusten

Geen ster laat boven ’t meer
Zijn bleke wacht nog schijnen
De grijze mist daalt neer
En laat de maan verdwijnen
Het laatste rode blad smoort
In de tuin der lusten
De klok zwijgt ongehoord
De lange dag gaat rusten

Zit bij de stille haard
In een zwijgend gedogen
Gelach klonk onbedaard
Maar is voorgoed gevlogen
Laat los hoe hoop herleeft
En het lot niet zal berusten:
Schaduw die ‘t huis omgeeft
De lange dag gaat rusten

De ramen reeds obscuur
Verspreiden minder leven
Het uitgedoofde vuur
Smeult nog heel even
Slaap droomloos in je spond’
Laat smart je niet verontrusten
Jouw boek is afgerond
De lange dag gaat rusten